Istorija Abu Dabija

U razdoblju paleolita postojale su beduinske zajednice koje su živele od ribolova i sakupljanja biljaka. Ovo doba karakteriše pojava keramike čiji su dokazi pronađeni u Sharjahu, Umm Al Quwain, Ras Al Khaimah i Abu Dabiju. Dokazi se mogu pratiti do ubaidskog perioda, dela paleolitskog doba, koji datira iz šestog milenijuma pre nove ere. Tokom gvozdenog doba arheološki nalazi pokazali su pojavu prve upotrebe sistema za navodnjavanje falaj koji su omogućili vađenje podzemnih voda za kontinuiranu kultivaciju u sušnoj klimi.

Islam je u UAE stigao nakon otvaranja Meke. Izaslanici proroka Muhameda stigli su u UAE 630. godine i uveli islam. Tako je nova era započela u regiji. Celokupna zaljevska regija spremno je prihvatila poziv na islam. Nakon smrti proroka Muhameda 632. godine na području Omana i susedne oblasti došlo je do rata.

Islamska civilizacija je doživela procvat u zalivskom području za vreme Umajadskog kalifata (661 do 750. godine) i Abasidskog kalifata (750. do 1258). Pomorska trgovina napredovala je između zalivskog regiona i drugih područja u jugoistočnoj Aziji i na obalama zapadne Afrike. Tada je u celog regiji brodogradnja zauzimala posebno mesto. Kasnije su pronađena brojna dokumenta koja svedoče o razvijenoj trgovini između ovog dela sveta sa nekadašnjom Venecijanskom Republikom. Trgovina se odvijala preko obala Afrike.

Nakon 1492 godine Europljani su počeli imati ambicije u zalevskim i morskim putevima koji su vodili do komercijalnih područja u jugoistočnoj Aziji. Osmanlije, koje su vladale od 1281. do 1924. godine, imale su ograničenu kontrolu nad Arapskim poluostrvom. Od XVII veka Evropske sile počele su napredovati u zalivskoj regiji. Njihov cilje je bio da istraže region i da uspostave kontrolu nad obalama Arapskog poluostrva.

Jedan od razloga zašto je Arapsko poluostrvo nastavilo privlačiti pažnju evropskih zemalja bio je taj što su Evropljani dokumentovali svoja istraživanja i objavljivali ih. Pa je tako godine 1580. mletački putnik Gasparo Balbi spominjao Arapski zaliv u izveštaju o svojim putovanjima po regiji. Opisao je obalu Arapskog zaliva od Katara do Ras Al Khaimaha i spomenuo portugalsku tvrđavu u Kalbi.
 
Portugalska vladavina
Portugalci su bili među prvim Evropljanima koji su stigli na Arapsko poluostrvo. Nakon što je Vasco de Gama uspešno oplovio Rt dobre nade, Portugalci su stigli u Arapski zaliv 1498 godine.

Do 1515. izborili su svoj put u Indijski okean i Omanski zaliv i tamo se učvrstili. Do 1560. godine dostigli su vrhunac svoje pomorske moći i uspostavili polu-monopol u trgovini biberom i začinima. Skoro vek i po, Portugalci su držali vrhovnu kontrolu u zalivu. Osmanlije su ih povremeno izazivale, ali ih nisu mogle proterati. Portugalska moć počela je propadati u XVII veku. Počeli su se suočavati sa otporom domorodaca i konkurencijom drugih evropskih sila, Engleza i Holanđana.

Holandska vladavina
Gubitak Hormuza od strane Portugalaca 1622 godine označio je ulazak Holanđana i Engleza na tržišta Bliskog istoka. Novi osvajači su Bandar Abbas učinili središtem svojih trgovačkih i političkih aktivnosti u zalivu. Međutim, oni su postali rivali nakon 1622. godine kada je engleska istočnoindijska kompanija preselila svoju zalivsku fabriku u Bandar Abbas, a Holanđani su odbili da im plate carinu. Ubrzo je holandska trgovačka stanica u Bandar Abbasu postala aktivnija i uspešnija od engleske.
Godine 1623. Holanđani su zaključili sporazum o trgovini svilom sa Abasom I putem kojeg su zaradili ogroman profit. Holanđani su postali dominantna pomorska sila u Indijskom okeanu i Arapskom zalivu.

Međutim, do 1750-ih godina holandska moć je oslabila zbog rata između njih, Engleza i Francuza, te su izgubili svoje posede u većem delu Indijskog okeana. Kasnije su Holanđani učvrstili svoju poziciju na ostrvu Kharg podizanjem tvrđave i fabrika i preuzeli različite ekonomske aktivnosti autohtonog arapskog stanovništva, uključujući i ribolov biserima. Ove aktivnosti dovele su do otpora lokalnog arapskog stanovništva koje se pobunilo protiv Holanđani i oslobodilo ostrvo Kharg 1766 godine.

Britanska vladavina
Do 1720 -ih trgovina Britanaca u zalivu je znatno porasla. Britanci su se prvenstveno brinuli o jačanju svoje pomorske moći kako bi zaštitili trgovačke veze s Indijom i sprečili sve evropske konkurente.

Početkom XVIII veka deo Qawasima iz plemena Huwalah stekao je moć u severnim i istočnim područjima Arapskog zaliva. Izgradili su flotu od preko 60 velikih plovila. Britanci su se zabrinuli da bi Qawasimi mogli ometati njihovu želju da kontrolišu pomorske trgovačke puteve između Zaliva i Indije. To ih je navelo da pokrenu niz napada protiv Qawasima. Do 1820. Britanci su porazili Qawasime.

Nakon poraza Qawasima, Britanci su potpisali niz sporazuma do 1853. sa šeicima pojedinih emirata. Prema ovim sporazumima, šeici su morali osigurati mir na moru i suzdržati se od izgradnje velikih brodova i podizanja tvrđava duž obale. Britanski angažman bio je ograničen na pomorsku sigurnost, jer nisu hteli biti uključeni u unutrašnje poslove emirata. Ova serija dogovora dovela je do toga da se područje naziva „Trucijalne države“ ili „Trucijalna obala“.

Britanska vladavina nastavila se sledećih 75 godina tokom kojih je njihovo zanimanje za to područje naraslo samo povezivanjem s Indijom. Njihova politika nemešanja u poslove emirata se promenila. Među ostalim razlozima za to, bila je mogućnost otkrivanja nafte.
 
Iz straha od uplitanja drugih stranih sila, Britanci su osigurali kontrolu nad dodelom naftnih koncesija.To je rezultiralo činjenicom da su Trucijalne države morale odrediti svoje granice među emiratima. Kao rezultat toga, 1950 -ih, Britanci su se uključili u označavanje granica kako bi osigurali sigurnosne potrebe naftnih kompanija koje su istraživale u unutrašnjosti Trucijalnih država.

Početkom 1968. godine Britanci su objavili nameru da se povuku iz zaliva do kraja 1971. Ova se odluka pripisuje nekoliko ekonomskih razloga koji se vrte oko pada britanske funte, pritiska da se smanje troškovi odbrane zbog kritika Laburističke stranke , nemogućnost održavanja britanskih vojnika na moru, nemogućnost ulaganja u socijalne usluge kod kuće i u infrastrukturu u UAE.

Dana 30. novembra 1971. godine, Britanci su napustili Emirate čime je okončana era britanske nadmoći na tom području.

Nezavisnost
Dana 18. jula 1971., vladari šest od sedam emirata koji su činili Trucijalne države, (osim Ras Al Khaimaha), odlučili su osnovati uniju.
Dana 2. decembra 1971. Ujedinjeni Arapski Emirati proglašeni su nezavisnom, suverenom i saveznom državom. UAE se sastoji od sedam emirata: Abu Dhabi, Dubai, Sharjah, Ras Al Khaimah, Ajman, Umm Al Quwain i Fujairah.

Usvojen je privremeni ustav i Abu Dabi je odobren kao privremeni glavni grad. Šeik Zayed iz Abu Dabija izabran je za prvog predsednika Ujedinjenih Arapskih Emirata, dok je šeik Rašid iz Dubaija izabran za potpredsednika; obojica su služili petogodišnji mandat. Narodnu skupštinu, koja je dobila ime Savezno nacionalno veće, trebalo je da čine 34 člana; po osam iz Abu Dabija i Dubaija, šest iz Sharje i po četiri iz tri manja emirata Ajman, Umm Al Quwain i Fujairah. Vrhovno veće vladara trebalo je donositi odluke većinom glasova, ali su i Abu Dabi i Dubai morali biti deo većine.

Vladar sedmog emirata Ras Al Khaimaha, imao je mnogo zabrinutosti u pogledu pridruživanja federaciji. Jedan od njih je bio o osvajanju ostrva Velikog i Malog Tunba emirata koje je Iran zauzeo.Na kraju Ras Al Khaimah pridružio se federaciji 10. februara 1972 godine i federacija je kompletno uključivala svih sedam emirata koje su činile Trucijalne države. Ova novoosnovana savezna država postala je službeno poznata kao Dawlat Al Imarat Al Arabiyya Al Muttahida ili Ujedinjeni Arapski Emirati (UAE).

Danas se UAE smatraju narazvijenijom zemljom Arapskog poluostrva.