Prema predanjima naših starih, Užice je dobilo ime tako što se na njegovoj teritoriji nalazio logor opasan žicom u koji su svi koji se pobune protiv turske vlasti odvodjeni uz rečenicu „Vodi ih u žice“. Reka na čijim obalama leži ovaj grad, Djetinja, je dobila to ime jer su Turci sa zidina utvrdjenja Starog grada u nju bacali decu.
Užice se prvi put zvanično pominje 09.10.1329. godine u dokumentima iz Dubrovačkog arhiva. Krajem XII veka je ušlo u sastav Nemanjine srednjevekovne države što se spominje u povelji iz manastira Studenica iz 1196.
Vojislav Vojinović je upravljao Užicem i okolinom sredinom XIV veka, a posle njegove smrti na to mesto dolazi Nikola Altomanović. Nikola je za vreme svoje vladavine širio svoju teritoriju i time ugrožavao Dubrovnik, kneza Lazara i bosanskog bana Tvrtka, koji su ga 1373. Godine uhvatili i oslepeli. Tada je užički kraj postao deo države kneza Lazara. Tako ostaje do pada srpske despotovine kada ga osvajaju Turci i u XVI veku postaje središte nahije i kadiluka, dok tokom XVII veka biva značajno kulturno i zanatsko sedište.
Grad je za vreme austrougarskih ratova krajem XVI i u XVII veku bio velika vojna baza, a u toku Prvog srpskog ustanka bitno strategijsko mesto. Godine 1805. je oslobodjena varoš, a 1807. Tvrdjava, da bi 1813. Ponovo pali pod tursku vlast sve do konačnog oslobodjenja 1862.
U Užicu je posle iseljavanja Turaka ostalo svega 3163 stanovnika, ali 1871. Započinje se sa intenzivnom gradnjom i ekonomskim jačanjem varoši, uz osnivanje esnafa i procvat trgovine i zanatstva.
Kralj Aleksandar Obrenović je 03.05.1899. postavio kamen temeljac za izgradnju prve hidrocentrale u Evropi, a druge u svetu.
Sledi osnivanje bankarskih ustanova, patriotskih, kulturnih i sportskih udruženja. Razvija se i železnica.
Od 1941. Do 1945. Užička republika je središte važnih istorijskih dogadjaja.
Nakon II svetskog rata grad se razvijao u privredni i kulturni centar Zapadne Srbije i danas u njemu postoje osnovne, srednje i visoke škole, fakulteti, pozorište, biblioteka, muzej, galerija, istorijski arhiv.
Ova često zanemarena turistička destinacija može mnogo da ponudi svakom posetiocu koji se opredeli da hrabro zaviri na ovo neobično obično mesto. Gotovo savršena geografska lokacija grada na ušću dve reke, milenijumima je privlačila veliki broj ljudi u potrazi za boljim životom ali i osvajača. Beograd je grad oko koga se vodio najveći broj bitaka u istoriji čovečanstva kao i grad sa najvećim brojem imena sa kojim su ga brojni osvajači oslovljavali. Iako je grad rušen i obnavljan nebrojeno puta, iako se veruje da taj začarani krug razaranja nikada neće prestati da se vrti, Beograd je grad velike duše, nesalomivog duha i neverovatnih osmeha.
Zlatibor je pitoma planina u Srbiji koja je često posećivana od strane kako domaćih, tako i inostranih turista. Ovi putnici namernici imaće priliku da uživaju u očaravajućoj prirodi, kristalno čistom vazduhu, lekovitim svojstvima planine kao i u izvrsnoj domaćoj kuhinji. Ipak, imajte na umu da pored svežeg vazduha i dugih šetnji u prirodi, Zlatibor nudi još toliko toga, svakako vredno posete.
Užice se nalazi u zapadnoj Srbiji, na obalama reke Djetinje. Rodni grad Ljubomira Simovića (pisca), narodnog heroja Slobodana Penezića Krcuna, Mitra Tarabića (pisca Kremanskog proročanstva), atletičarke Olivere Jeftić, fudbalera Nemanje Vidića, Radomira Antića (fudbalskog trenera) i još mnogih znamenitih Era, kako Užičani sebe nazivaju.
Tara je planina u Zapadnoj Srbiji koja pripada pojasu Dinarida. Ovaj planinski masiv oivičen je kanjonom reke Drine, a obronci mu se spuštaju ka dolini reke Đetinje gde se oslanjaju na obronke Zlatibora. Tara pripada grupi Starovlaško-raških planina i formirana je iz 3 celine koje su razdvojene sedlima, prevojima i rečnim dolinama. Naučnici pretpostavljaju da je severna strana nekada bila obala Panonskog mora, na šta ukazuju trijaski krečnjaci pronađeni na severnim obroncima. Veći deo sastava planine Tare čija je prosečna nadmorska visina od 1000-1200 m, je upravo krečnjak.
